Cycloanalyse

De oplossing van Tim Krabbe's De Renner  (het ultieme wielerboek, en misschien zelfs het ultieme sportboek) is om zich op de innerlijke ervaring  van de koers te richten. I.t.t. de anekdotiek (de Jean-Nelissen-achtige obsessie met kleine verhalen over coureurs (Frank Heinen doet dit ook), gaat het Krabbe om de ervaring - en dit is een ervaring van radicaal zelfverlies - dat op een ander niveau een ervaring van een opgeblazen ego is ('de leegte van de levens van zij die geen wielrenner zijn').  Alsof de wieler-ervaring, om het Freudiaans te zeggen, ligt op een slingerbeweging tussen Eros en Thanatos, tussen het radicale zelfverlies van het afzien en het opgeblazen ego van de overwinning. 

Peter Winnen stelt in een van zijn boeken dat het wegwielrennen is uitgevonden om over te schrijven.  De eerste grote koesen, allemaal ontstaan rond het begin van de twintigste eeuw, waren georganiseerd door kranten. En inderdaad, een drieweekse koers heeft natuurlijk de zelfde werking als het feuilleton, waarmee kranten in dezelfde periode lezers aan zich probeerden te binden. Daarnaast draait elke koers om onzichtbare verhalen (samenwerking, afrekening, lijdensweg buiten beeld), ontwikkelingen, nationale en regionale helden (de sport is verbonden met de manier waarop regio en natie gedacht en beleefd werden, en de manier waarop dit door nieuwe media (krant, radio, en later TV) is gemedieerd.  ---- Wielrennen (als duursport) is al vanaf het begin een professionele  sport. Ik zou het moeten nakijken, maar de periode waarin het wielrennen ontstond is ook de periode van de terugkeer van de Olympische Ideologie, waarin amateurisme  van belang was. Het was een periode van de heropleving va